இசுலாமியமும் பெண்ணடிமையும்

பெண்ணை அடிமையாக வைத்திருக்கும் பழக்கம் எல்லா மதங்களிலும் இருக்கின்றன. ஆனால் இசுலாமியம் அதில் சற்று விஞ்சி நிற்கிறதோ எனத் தோன்றுகிறது. சமீபத்தில் நான் சந்தித்த இரண்டு நிகழ்வுகளை இதற்கு உதாரணமாகத் தருகிறேன்.

நிகழ்வு-1

சென்ற மாதம் எனக்கு நெருங்கிய இசுலமிய நண்பனுக்குத் திருமணம் நடைபெற்றது. அவன் ஆந்திர மாநிலத்தை சேர்ந்தவன். எங்களால் திருமணத்திற்கு செல்ல இயலவில்லை. அதன் பின் நடைபெற்ற திருமண வரவேற்பு நிகழ்ச்சிக்கு ஆண், பெண் நண்பர்கள் அனைவரும் புறப்பட்டு சென்றோம்.

அது ஆந்திராவில் உள்ள கத்வால் என்ற இடம். அதிகாலை 4 மணிக்கு இரயில் கத்வாலை சென்றடைந்தது. எங்களை அழைத்து செல்வதற்காக மாப்பிள்ளையின் இரண்டு தம்பிகள் வந்திருந்தனர். ஆண்கள் அனைவரும் அருகிலுள்ள ஒரு லாட்ஜில் தங்க வைக்கப் பட்டோம். பெண்கள் மாப்பிள்ளையின் இல்லத்திலேயேத் தங்க வைக்கப் பட்டனர்.

அவர்கள் வீட்டில் தங்க வைக்கப் பட்ட அனைத்துப் பெண்களுக்கும் சில விதிமுறைகள் வகுக்கப் பட்டன. யாரும் இங்கிருந்து செல்லும் வரை வெளியில் செல்ல அனுமதி இல்லை. அதோடு இல்லாமல் அவர்கள் வீட்டுப் பெண்கள் யாரையும் ஆண்கள் இருக்கும் இடங்களுக்குள் செல்ல அனுமதிப்பதில்லை. அதே போல் இந்தப் பெண்களும் நடத்தப் பட்டனர். அவர்கள் சகஜமாக வெளியில் செல்ல அனுமதி இல்லை.

வீட்டிற்குள்ளேயே முடக்கி வைக்கப் பட்டனர். நண்பர்கள் நாங்கள் மதிய உணவுக்கு மாப்பிள்ளை வீட்டிற்கு அழைக்கப் பட்டோம். அப்போது கூட எங்கள் தோழிகள் எங்களை சந்திக்க அனுமதிக்கப் படவில்லை. எல்லாம் முடிந்து மாலை மாப்பிள்ளை அழைப்புக்கு நாங்கள் லாட்ஜில் இருந்து புறப்பட்டு சென்றோம்.

அங்கு சென்றால் இசுலாமிய திருமணங்களில் நடப்பது போலவே நடுவில் திரை வைத்து மணப்பெண் மற்றும் பெண்கள் ஒரு புறமும், மாப்பிள்ளை மற்றும் ஆண்கள் இன்னொரு புறமும் அமர வைக்கப் பட்டனர். மேலும் பெண்கள் உள் செல்ல தனி வழி அமைக்கப் பட்டது. ஆண்கள் அனைவரும் சகஜமாக அங்கும் இங்கும் அலைந்து கொண்டிருந்தனர். ஆனால் பெண்களுக்கு 144 போடப் பட்டது.

இருக்கும் இடத்தை விட்டு வெளியில் வரக் கூடாது. எந்த ஆணுடனும் நின்று பேசக் கூடாது. இது அவர்கள் வீட்டு பெண்களுக்கு மட்டுமல்ல வரவேற்பிற்கு வந்திருந்த மற்ற மதத்துப் பெண்களுக்கும் சேர்த்து விதிக்கப் பட்ட சட்டம். வரவேற்பிற்கு சென்ற ஆண் நண்பர்கள் யாரும் திருமணப் பெண்ணை இறுதி வரைப் பார்க்க வில்லை.

அங்கிருந்த இரண்டு நாட்களும் எங்கள் தோழிகள் வீட்டுச் சிறையில் வைக்கப் பட்டனர் என்று கூட சொல்லலாம். வெளியிலிருந்து வந்த இசுலாமியர் அல்லாதப் பெண்களுக்கே இந்த கதி என்றால் அவர்கள் வீட்டுப் பெண்களின் நிலை என்னவாக இருக்கும்?

நிகழ்வு-2

கடந்த புதன் கிழமை நட்பு ஒருவரின் திருமணத்திற்காக ஈரோடு செல்ல காலை 6:15 கோவை விரைவு இரயிலில் புறப்பட்டேன். எனது இருக்கையைத் தேடிப் பிடித்து அமர்ந்தேன். எனக்கு அருகில் ஒரு பெண் வந்து அமர்ந்தார். ஒருவரை ஒருவர் அறிமுகம் செய்து கொண்டோம்.

அவர் பெயரை வைத்து அவர் ஒரு இசுலாமியப் பெண் என்பதைப் புரிந்து கொண்டேன். மேலும் அவர் சென்னையில் உள்ள ஒரு கல்லூரியில் படிக்கும் மாணவி என்பதையும் அறிந்து கொண்டேன். அதன் பின் அவர் என்னிடமும் அருகிலுள்ள இருக்கைகளில் உள்ளவர்களுடனும் சகஜமாக பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

பல விடயங்களை சகஜமாக சிரித்து பேசி வந்து கொண்டிருந்தார். அவர் சேலத்தை சேர்ந்தவர். சேலம் இரயில் நிலையம் வந்த போது எங்களிடம் விடை பெற்று கீழிறங்கினார். இரயில் சற்று நேரம் அங்கே நின்றது. சன்னல் வழியே பார்த்த போது அந்தப் பெண் இசுலாமியப் பெண்கள் அணியும் பர்தாவை அணிந்து கொண்டிருந்தார். பின்னர் கண் மட்டும் தெரியுமாறு அதனை அணிந்து வந்து கண்களால் சிரித்து "பை" என்றார். எனக்குப் பாவமாகத் தோன்றியது.

இசுலாமியப் பெண்கள் பயத்தின் காரணமாகவே அந்த அங்கியை அணிகிறார்களோ? என்ற கேள்வி எழுந்தது. அந்தப் பெண்ணின் சந்தோசப் பேச்சுகள், அரட்டைகள், சிரிப்புகள் எல்லாம் இரயிலோடு முடிந்தது.

இந்த இரண்டு நிகழ்வுகளிலும் சொல்லப் பட்ட கோட்பாடுகள் இசுலாமிய குரானில் இருக்கின்றனவா? எனத் தெரியவில்லை. அப்படி இருந்தால் இசுலாம் ஒரு பெண்ணடிமை மதமே என்பதில் எந்த சந்தேகமும் இல்லை. அப்படி இல்லை என்றாலும் அந்த மதத்து ஆண்களால் பெண்கள் அடிமைகளாக பாவிக்கப் படுகின்றனர் என்பதில் துளியும் சந்தேகம் இல்லை.