மாம்பலம் மேன்சன்

மாம்பலம் ரயில் நிலையம் அருகில் உள்ளது அந்த மேன்சன். நூறு பேர் இருக்கும் அந்த மேசனிலும் அவன் தனிமையையும் வெறுமையையுமே உணர்ந்தான். ஆனால் அதிலிருந்து வெளிவர அவனுக்கு மனமிருந்ததில்லை. அவன் ஏன் அப்படி இருக்கிறான் என இதுவரை யாரும் கேட்டதில்லை. கேட்கும் அளவுக்கு அவன் யாரிடமும் பேசியதில்லை.

யார் அவன்? பனிரெண்டாம் வகுப்பு படிக்கையில் தாயைப் பறி கொடுத்தவன். அன்று தொடங்கியதுதான் அந்த தனிமை. பின் கல்லூரியில் பி.ஏ தமிழ். எதற்காக தமிழ் படிக்க வேண்டும் என்றெல்லாம் தோன்றவில்லை. கிடைத்தது அது மட்டுமே என சேர்ந்தான். அங்கு அவனது தனிமை சிறிது காலம் விடை பெற்றிருந்தது.

நண்பர்கள், அரட்டை, கேலி கிண்டல் என அனுபவித்துக் கொண்டிருந்த நேரம் அவன் தந்தை இரண்டாவதாக ஒருத்தியை மணம் முடித்து வந்தார். வழக்கமான சித்திக் கொடுமை அவன் தாயை நினைவு படுத்தத் தொடங்கிற்று. கல்லூரிப் படிப்பு முடிகின்ற நேரம் சித்தியுடனான வாக்குவாதத்தில் வீட்டை விட்டு விரட்டியடிக்கப் பட்டான். மீண்டும் தனிமை அவனைத் தழுவிக் கொண்டது.

கல்லூரி நண்பன் ஒருவனின் நட்பு அறைதான் அந்த மேற்கு மாம்பல மேன்சன் அறை. பி.ஏ தமிழ் படித்தவனின் நிலை கற்றது தமிழ் படத்திலேயே சொல்லப் பட்டதுதான். கிட்டத்தட்ட அதே நிலைதான் இவனுக்கும். அவனது நாட்கள் பெரும்பாலும் மேன்சன் அறையிலேயெ கழிந்தன. உடன் இருப்போரிடம் இந்த ஆறு மாத காலத்தில் இவன் பேசிய வார்த்தைகள் விரல் விட்டு எண்ணக் கூடியவை.

தனிமையை நேசிக்கத் தொடங்கினான். அந்தத் தனிமையிலும் அவனுடன் உறவாடியது அறைக் காத்தாடி. விட்டத்தைப் பார்த்த படி காற்றாடியுடன் பேசி மகிழ்ந்தான். இளையராஜா, ஏ.ஆர்.ரகுமான் எல்லாம் மறந்து போயினர். அந்த காற்றாடியின் இசை மட்டுமே பிடித்திருந்தது அவனுக்கு.

வாரக்கடைசி நாட்களைக் கழிப்பது அவனுக்கு நரகமாக இருந்தது. அறை நண்பர்கள் அரட்டை, டாஸ்மாக் சரக்கு என இவன் தனிமையை கலைப்பதாக உணர்ந்தான். மேன்சனை விட்டு வெளியே வந்து ரெங்கநாதன் தெருவுக்குள் நுழைந்தான். ஒரே இரைச்சல், நெரிசல். தனிமையைத் தேடி அலைந்தான். பித்துபிடித்தவன் போல் திரிந்தான்.

கையிலிருந்த காசுகள் கரைந்து போயின. சில நாட்களில் மேன்சனிலிருந்து வெளியேற்றப் பட்டான். போக்கிடமின்றி தி.நகரில் திரிந்தான். வெளிச்சமும் இரைச்சலும் அவனுக்கு எரிச்சலாய் இருந்தது. அன்றிரவு மேட்லி சப்வேயில் ஒதுங்கினான். வாகன இரைச்சல் வெளியை விட அங்கு அதிகாமாக இருப்பதை உண்ர்ந்தான்.

காதுகளைப் பொத்தி, கால்களை முடக்கி இரைச்சலின் எரிச்சலில் நடுக்கத்துடன் உறங்கிப் போனான். பொழுது விடிந்தது. மனித எந்திரங்கள் அங்குமிங்கும் நடக்கத் தொடங்கின. வாகனங்கள் நெறிசல் ஏற்பட்டு சப்வேயில் குவிந்திருந்தன. கண் விழித்தான். இப்போது அவனுக்கு எந்த இரைச்சலும் பெரிதாகத் தோன்றவில்லை. தான் யார் என்பது கூட மறந்து போனது அவனுக்கு.

ரெங்கநாதன் தெருவிலும் அவனால் தனிமையை உணர முடிந்தது.....ஒரு குழந்தை தாயிடம் "அம்மா பைத்தியம்" என்றது.